ləng

<fars.> sif.

1. Ağır, asta, yavaş; ağırtərpənən. Çox ləng adamdır! // Zərf mənasında. Ləng getmək. Ləng işləmək. Ləng danışmaq. – Onun gərdişində bir azca ləng var; Aləmə əyandı, görünür aşkar. A. Ə.. Qara Kərəmoğlunun ağzından sözlər nisbətən ləng və soyuq çıxırdı. M. İ.. <Yusif:> Siz çox ləng işləyirsiniz. S. Rəh.. Ləng olmaq – qəsdən yubanmaq, bənd olmaq, dayanıb gözləmək, ilişmək. Bir bəhanə ilə beş-on dəqiqə <həyətdə> ləng olub, oğru adam kimi yavaşca çıxdıq darvazaya tərəf. C. M.. <Sona:> Bağışlayın, yolda bir qədər ləng oldum. H. N.. Ləngə düşmək – gecikmək, yubanmaq, dolaşığa düşmək. Bir fəqirin işi düşüb ləngə; Gəlmiş idi zəmanədən təngə. S. Ə. Ş.. Bağlıdır yol, görürsən, qafilə düşmüş ləngə. M. M.. <Bayram kişi:> Ancaq el gücü yaddan çıxıbdır, yəni yaddan çıxmayıb ha, bir azca ləngə düşübdür. M. Rz.. Ləngə salmaq – yubatmaq, gecikdirmək. <Bəkir:> Qoşun ağır gedir, bizi ləngə salır. Ü. H.. <Hacı Qurban:> . . Qoyunun pulunu ləngə salıblar. Ona görə yazıq uşaq qayıdıb gələ bilməyir. N. V..

2. Axsaq, topal. Ləng adam.